Rozdział VII

Po tym jak pożegnała się z Kubą, zdecydowała, że uda się na dłuższy spacer. Im dłużej była w tym mieście, tym bardziej je kochała. Przywykła do tutejszych tradycji, obyczajów i nastawienia tutejszych mieszkańców wobec przyjezdnych. Niemców uznała za nad wyraz przyjaznych i sympatycznych ludzi, z którymi łatwo zawiera się nowe znajomości. Przywykła już nawet do tego, że mieszkańcy Dortmundu żyją głównie sportem, piłką nożną, która jest tutaj numerem jeden, a miejscowy klub to chluba miasta. Na weekendy, kiedy trwa Bundesliga, miasto zamienia się w żółto czarną jedność i wszyscy – bez względu na wiek, płeć, znajomość piłki – kibicują ukochanemu klubowi. Choć nie przepada za tym sportem i uważa go za całkowicie bezsensowny, to w głębi ducha cieszy się na myśl o meczu, kiedy również ona zasiądzie na trybunach i włączy się w wierne kibicowanie i wspieranie najlepszej jedenastki w Niemczech.

Pełny koszyk, wypchany po brzegi najpotrzebniejszymi produktami skłonił ją do podejścia do jednej z kas. Stanęła za kilkoma osobami i posłusznie czekała na jej obsłużenie.

- Meg ? Cześć. -  usłyszała męski głos dobiegający zza pleców. Przerwała wykładanie towaru i odwróciła się za siebie. Rozpoznała tę twarz – wesołego i ciągle mającego coś do powiedzenia Turka, który chętnie z nią rozmawiał podczas kolacji u Błaszczykowskich na której również pojawił się w towarzystwie ukochanej żony i uroczego synka.

- Witaj – uśmiechnęła się w jego stronę – Cóż za spotkanie.

- Przyznam, że nie spodziewałem się, że natknę się na ciebie. Co tam u ciebie ?

- W porządku, a u ciebie ? – zapytała wkładając zakupy do torby

- Też. Jadę właśnie na trening – odparł wręczając kasjerce banknot i nie czekając na resztę wyszedł na zewnątrz w towarzystwie nowej znajomej – Nie masz ochoty się wybrać tam wraz ze mną ? Będzie moja żona i Roberta, nie nudziłabyś się sama.

- Dziękuję za propozycję, ale jednak odmówię – odparła grzecznie

- Niech zgadnę : chodzi o Marco, nie prawdaż ?

-Tak, nie chciałabym go spotkać.

- Uwierz, że on naprawdę taki nie jest. To naprawdę fajny chłopak, tylko ma trochę gorszy okres w życiu.

- Dlaczego wy wszyscy go tak bronicie ? – zapytała, bo nie rozumiała, dlaczego wszyscy powtarzają jej to na każdym kroku, tłumacząc zachowanie swojego przyjaciela.

- Bo jest naszym przyjacielem, dlatego. Nie każdemu przyszła żona ucieka sprzed ołtarza, a najlepszy przyjaciel odchodzi do wrogiego klubu. – odparł ze spokojem. Polka tylko patrzyła ze zdziwieniem i robiło się coraz bardziej głupio, że tak ciągle ma pretensje o to wszystko, kiedy chłopak naprawdę ma również ciężko.

- Nie wiedziałam – wyszeptała wpatrując się w grunt pod sobą.

- Ale oczywiście nie myśl sobie, że w ten sposób chcę go wytłumaczyć, bo jednak to co zrobił… Żałuje tego i  to bardzo. Jemu po prostu coraz bardziej zaczyna zależeć… A ty też jesteś nieźle uparta – zachichotał – Masz  ten charakter po mamie czy po tacie ?

- Nie mam rodziców – odparła ze stoickim spokojem wpatrując się w mężczyznę bez żadnych emocji.

- Przepraszam, nie wiedziałem – z jego twarzy prędko zszedł uśmiech, a pojawiło się zmieszanie -  A co się stało, że … - zaczął niepewnie

- Nie wiem. Wychowałam się w domu dziecka. Przepraszam, ale muszę iść. Do zobaczenia!

- Meg, przepraszam. Nie chciałem cię urazić, wybacz.

- Spokojnie, nie gniewam się. Muszę już po prostu iść. Powodzenia jutro na meczu ! – zawołała i odeszła, zapewniając wcześniej Turka że nie trzyma urazy. Mimo to odjechał z poczuciem urażenia znajomej.

***

Wróciła do pustego mieszkania, więc pierwsze co zrobiła to zapełniła lodówkę, a następnie zrobiła sobie kanapki, wzięła sportowe magazyny Jane i usiadła w swoim pokoju na dywanie tuż obok łóżka, o które się wygodnie oparła i włączyła laptopa. I teraz kiedy powinna zapomnieć o ledwo poznanym mężczyźnie, myśli o nim coraz więcej i częściej. Przynajmniej teraz lepiej rozumie jego zachowanie, to jak się zachował, i już sama nie wie, czy mu wybaczyła, czy też nie. Jest coraz bardziej skłonna to uczynić, ale nawet jeśli to zrobi, to czy to coś zmieni ?

Po przeczytaniu kilku archiwalnych artykułów tak bardzo zrobiło jej się szkoda tego chłopaka, że nie sądziła, że mogło mu się przytrafić coś tak okropnego. Po tym jak przejrzała jeszcze kilka jego zdjęć, musiała przyznać się przed sobą samą, że właśnie on – Marco Reus – podoba jej się, czy tego chce czy nie.

- Co robisz ? – zapytała ją Jane, która niespostrzeżenie weszła do pokoju

- Szkolę się przed meczem ! – odparła dumnie i obie wybuchły niepohamowanym śmiechem. Resztę dnia spędziły w swoim towarzystwie, oglądając seriale i plotkując na różne tematy.

***

Przepychały się przez tłum ludzi, którzy tak wszyscy oczekiwali na wejście na trybuny Signal Iduna Park. Słychać było tylko wielki szum, grającą muzykę i rozmowy blisko znajdujących się osób. Mimo ostatniej porażki z Bayernem w Lidze Mistrzów, kibice byli nastawieni optymistycznie na to spotkanie i z całego serca wierzyli w sukces swojego klubu. Bez względu na wynik jakiegokolwiek meczu, na styl czy liczbę strzelonych i straconych bramek, ci wszyscy ludzie nie wyobrażali sobie życia bez Borussi, tak jak ta nie wyobrażała go sobie bez swoich wiernych i oddanych kibiców.

Stojąc już na swoim miejscu wraz z Jane czuła tę atmosferę, panującą na trybunach. Cała oprawa, śpiewy były dla niej czymś nowym. Rozglądała się wokół siebie podziwiając znakomitą oprawę meczu o Super Puchar Niemiec.

W tym samym czasie na murawę wybiegli piłkarze, by się rozgrzać. Po kilku zrobionych okrążeniach na jednej połowie, piłkarze wzięli piłki i ćwiczyli podstawowe zagrania wytyczone przez Jurgena i cały sztab. Kiedy Marco zakończył rozmowę z Kubą i udał się do Kevina, Nuri podbiegł do kolegi z drużyny, by podpytać go o prywatne sprawy Ostaszewskiej.

- Wiedziałeś, że Magda wychowała się w domu dziecka ? – zapytał dyskretnie swojego kompana, który był widocznie zaskoczony tą wiadomością. Przeczącą pokiwał głową i nie powiedział nic, gdyż wrócił zawodnik grający z numerem jedenaście na trykocie swojej koszulki. Jeszcze przez kilka minut kopali futbolówkę, do czasu, gdy nakazano im udać się już do szatni by przygotować się do meczu.

- Coś się stało ? – zapytał Błaszczykowski swojego blond włosego przyjaciela, gdy ten, w pewnym momencie przystanął na murawie szukając wzrokiem kogoś na trybunie.

- Wydawało mi się, że widziałem… Nie, to nie możliwe – burknął i udał się do szatni. Polski piłkarz jednak bardzo szybko domyślił się kogo ujrzał Reus, który jednak uznał to za przywidzenie. Wiedział, że Magda jest na trybunie, nawet zobaczył ją, gdy było mniej kibiców, ale zdawał sobie sprawę, że gdyby powiedział o tym przyjacielowi, nikomu nie wyszłoby to na dobre. Chłopak na pewno wybiegł by jej szukać, a nawet jeśli nie, to nie byłby skoncentrowany na grze, a Magda by go znienawidziła, więc wybrał opcję, że lepiej będzie przemilczeć tę sprawę.

Rozległ się gwizdek arbitra i piłka jak po sznurku przemieszczała się pomiędzy nogami zawodników, bądź to Burussi bądź Bayernu Monachium. Na pierwszą bramkę nie trzeba było długo czekać, a zaledwie niespełna sześć minut kiedy to w polu karnym Bawarczyków zrobiło się zamieszanie, a w wyniku tego piłka przekroczyła linię bramkową po strzale głową Marco Reusa. Kibice oszaleli, było tak głośno, że nie dało się usłyszeć własnych myśli. Jane o mały włos nie straciła swojego głosu przez ciągłe piszczenie, a Magda… była szczęśliwa. Od razu się ucieszyła i szeroko uśmiechnęła, widząc tę radość na twarzy młodego Niemca. Już po trzech minutach piłka znów była w siatce, lecz tym razem gola Roberta Lewandowskiego nie uznano, gdyż arbiter liniowy uznał, że piłkarz strzelał z pozycji spalonej. Kolejne minuty meczu były wyrównane, a do szatni piłkarze Borussi zasłużenie prowadzili 1:0 po golu Marco. W tej chwili jeszcze nikt nie zdawał sobie sprawy jak emocjonująca będzie druga połowa. Po przerwie żółto czarni znów ruszyli na bramkę Bawarczyków, lecz kilka sytuacji niewykorzystanych się zemściło, i po kontrataku Bayern doprowadził do remisu, kiedy to niepilnowany Robben pokonał Weidenfellera. Mimo tego, kibice Borussi nie dali za wygraną wciąż wspierając swoje gwiazdy, a Monachijczycy długo nie cieszyli się takim rezultatem gdyż już w kolejnej minucie stracili bramkę, strzeloną przez swojego piłkarza ! Nim dotarło do nich, że znów przegrywają, na tablicy pojawił się wynik 3:1 po golu Guendogana. Kibice obu klubów nie dowierzali własnym oczom  to co dzieje się na boisku. Klopp jak zawsze czuwał przy linii dając swoim zawodnikom wskazówki, a  nowy trener Bayernu- Pep Guardiola przyglądał się z ławki jak Dortmund bawi się kosztem jego podopiecznych i nie pozwala na rozegranie choćby jednej akcji. Jednak i nawet tak dobra drużyna w końcu popełniła błąd i drugiego gola zdobył Robben nawołując kolegów do walki. Gdy ci uwierzyli w siebie i swoje możliwości, ich ataki bronił doświadczony Roman. Blisko końca wyczuć można było wiszącą w powietrzu bramkę dla Bayernu, kiedy to już cała drużyna Kloppa pozostała na swojej połowie a obrona zaczęła się gubić i popełniać błędy. Jednak jakiekolwiek nadzieje piłkarzy i kibiców rozwiała zabójcza kontra gospodarzy i sześć minut przed gwizdkiem Borussia zdobyła jeszcze jednego gola, a katem Monachijczyków stał się ten, który otworzył wynik spotkania, Marco Reus. Mimo iż arbiter doliczył kilka minut to było za mało by potęga z Bayernu zagroziła potędze Dortmundu. Rozległ się gwizdek kończący spotkanie i mecz zakończył się zasłużonym zwycięstwem gospodarzy. Lepszego rozpoczęcia sezonu nikt się nie spodziewał, a Super Puchar Niemiec został wręczony Dortmundczykom.

Po całej celebracji kibice zaczęli się rozchodzić i Magda zaczęła ciągnąć swoją przyjaciółkę również w stronę wyjścia. Ta jednak protestowała i chciała zostać do momentu, aż wszyscy piłkarze znikną z boiska. Po kilku minutach stały się w kolejce do wyjścia, która ciągła się niemiłosiernie. W międzyczasie piłkarze świętowali sukces w szatni, ale również nie długo i po wzięciu prysznicu udali się tylnymi drzwiami na parking z którego mieli wspólnie odjechać do najbliższego klubu by uczcić wygraną.

- Zapomniałam szalika ! – zawołała Magda, która się zorientowała w momencie gdy właśnie po pół godzinie czasu opuściły stadion.

- Żartujesz ?! Mój szalik ?! – dramatyzowała blondynka

- Pobiegnę po niego ! Zaczekaj ! – oznajmiła i ruszyła jeszcze raz do wnętrza stadionu. Niestety przed ponownym wejściem zatrzymał ją ochroniarz, lecz po objaśnieniu powodu ponownego wejścia, mężczyzna zaprowadził ją na trybunę. Pewny, że dziewczyna sama wróci odszedł, a ta gdy odnalazła szalik ruszyła do wyjścia. Jednak pomyliła wyjścia i zamiast znaleźć się przejściu kierującym do wyjścia, znalazła się w wąskim korytarzu. Dopiero po chwili dostrzegła drzwi z tabliczką „ der Ausgang”, więc chwyciła za klamkę i przekroczyła próg. Znalazła się na odosobnionym parkingu, a zaraz gdy zamknęła za sobą drzwi, ktoś wpadł na nią z dużą prędkością. Nie upadła, gdyż sprawca w ostatniej chwili złapał ją w pasie.

- Meg – odparł cicho zachrypniętym głosem, lecz mimo to, ona rozpoznała ten głos. Zaczęła się szarpać, próbując uwolnić z objęć mężczyzny. – Proszę, zaczekaj ! Chcę cię przeprosić za to wszystko !

- Puść mnie, bo zacznę krzyczeć ! – oznajmiła, a ten nie chcąc robić nikomu kłopotów zrobił to o co go poprosiła.

- Przepraszam,  rozumiesz ? Przepraszam i żałuję tego jak cię potraktowałem ! – mówił głośniejszym tonem głosu – Widziałaś wywiad ? – zapytał, a dziewczyna niepewnie przytaknęła potwierdzająco – Jest szansa byś mi wybaczyła ?

- Wybaczam, zadowolony ? – odparła oschle, chcąc już iść

- Nie wiem, bo mam wrażenie, że jednak nie mówisz tego szczerze – odparł patrząc w jej oczy, lecz dziewczyna ewidentnie unikała spojrzeń chłopaka – Czy moglibyśmy spróbować ….

- Nie ! – przerwała mu i biegiem ruszyła przed siebie

- Meg , stój ! Zależy mi na tobie ! – krzyknął, ale nie zdążył jej dogonić. Ostatecznie zatrzymał się, będąc złym na siebie, że dostał od życia szansę by ją spotkać i nie wykorzystał należycie tej okazji. Jednak próbował…

***

Jejku, przepraszam wszystkich z całego serca za te kłopoty z blogami - wszystkimi - teraz już wszystko powinno sprawnie się otwierać. Nie wiem czy tylko u mnie, lecz pozmieniały się nazwy blogów i mojego profilu. Więc jeszcze raz przepraszam za wszelkie utrudnienia .

Pozdrawiam,

Patrycja